ÚVODNÍ A ZÁVĚREČNÉ FORMULE SLOVANSKÝCH POHÁDEK.

Hojně oblíbené je také zakončení: Žijí, jestli ještě neumřeli atd. I tu bývají velice oblíbené rýmy: po weselu vyjechali do svego zamku i žyli z sobą dlugo šceslivie, żyli, żyli, żyli, až pomarli i pognili (Wisla VIII, 268). Tuž jeżli žije, tuž vino pije, a ježh mumřuw, tuž v zemi gnije (Malinowski II. 121). Pod. ib. 129 (plur.) 150 (plur.) i tak śe žijó to śe dobře maję, a kedy nie — to juz dávno v zemi gńijo (ib. 211), pod ib. 238. I śe żije to sóeslive panuje a śe ńic to jak inni. v źemi gnije (ib, 203), pod. ib. 222.

Jinak ještě: jeśli žyju to śe dobře maju, jeśli umarli juž ńe bawo chleba žárli (ib. 148), pod. ib. 190, śe jesce żyje to śe jesce dobře máu a śe juz zmar, ńe baudze juz chleba jaud (ib. 190).

Jiný obrat: Eźli žijum to kafej pijum a jak sum umřici to zém hryzům (ib. 84), jeśli žijum to śe dobře majum a jeśli ńi, to juž źeme hryžo (ib. 104). Żyli, żyli, kavo pili, a po śmierci: fuk do nieba (Mater, antr. etn. III, II, 247).

Zkráceno: śe žijo dobře śe maję, a śe umarli ńic na to jes koniec (ib. 214), a tak śe jesce žyje to jesce śe z ludźmi dobre obchodzi a še juz ńi to jak vsiscy inši v on v źemi próchńeje. Kcńec? (ib. 194).

Nejběžnější je formulka: A jeśi ješče ńe umřili, to ješče žyjom (ib. I. 39). I żyją do dziś dnia, jak jesce nie umarli (Zbiór. V. 249). I jinak ještě: Jak sie czynił, tak sobie žyli šceslivie i mcże jesce žyjom (Ciszewski Lud. roi. gor. 254). I žyli długo, bardzo długo, i żyjoni može do dziśka (ib. 268). I tyn królevic jesce długo żył a nie viym cy ta .jesce do dziśka žyje (ib. 272). I žyli se jak poncki v másle (ib. 274). Dopiyro žyli, aže pomarli (ib. 251) i ježeli nie umarli, to ješček zyją (Kolberg XIV. 224). Jeżeli jesce zyją, to sie dobře mają, a jak pomarli, to jich ziemia juz zjadła (Mater, antrop. etnogr. III. 2. 159). Jezeli jesce zyje, to se dobře ma (ib. 182).

Podobně jako ve východohaličských také čteme v pov. ze záp. Haliče (viz 94): i tak sobie zyli, zyli jaze jém sie zyúy v zadku potargany (Ciszewski,Krakowiacv 175 č.127) a potem zyly, zyly, jaz sie jem porwały v d . . . zyly (Mater. Antr. etnogr. X. 2. 241) pod. ib. 260 (Dodáno: dvie dziurki v nosie i skońcyło sie). Juz zyli, juz sie nie ozvodzieli, dopóki nie pomarli (ib. 244 ö. 192) i tamój zyli do samygo zgunu życia svoigo (Chełchowski 281). Zyli esce třy lata, až una umerła (ib. II. 36).