vilčycy za ogón, i zakřyknolem na vilčyce: ha hu, ha hu, tak ona się zlękła i přyniesla mnie až hen tu do Morovnicy.

Vypravovatel ke konci ujišťuje o pravdivosti vypravovaného děje. Tak v kašubské povídce (Bronisch 22 č.4). A kdo by tomu pismu (?!) nevěřil, ten ať se mne zeptá, neboť já to mohu dosvědčiti. Kdybych já tam nebyl na tom bále, tak bych nemohl nic o tom mluvit. Ale já tam byl jedl a pil, a toho syna královského viděl, i královnu. Jinde jest takovéto tvrzení nejistější: Ja nie viem, cy to tak, bo slyšalam, jak byla (bajka) z třeciego opoviedana (Wisła XI. 297).

Pořídku slibuje, že bude dále vypravovat: Był pán i pani, mieli skrypce, na nik se grali, jak sie vám podobá, bede gadał dali (Zbiór V. 251). Ale juz nie mam, panie, casu; zaś kiejindzi poviém (Ciszewski Krakowiacy 116 č. 89), kto chce viedzieé, co na to lisek opoviedziaí, niech čeka do jutra rana (Kolberg XIV. 322 č. 87).

Bajka o čápu a kachně končí se tím, že čáp chytil hostinského svým zobákem za nos a drží ho, a k tomu přidána poznámka: Jest to taka historejka, že jak się kto po tem pyta, co dalej było, to go opoviadajacy zaraz chvyta za nos. I mnie samego to spotkało z moim nosem (ib. 330 č. 91).

Ne j hojnější je ovšem zakončení: i ja na tem veselu byłam, pivo piłam, po brodzie my leciało, v gębie nie pcstalo. (Chełchowski I, 103, č. 15, pod. II, 46 č. 60, 90 č. 73.) A ja na nieni była, a co jadłam a co piłam, to varn i opojedzićbymnie mogła... Tak to davnemi časy bývalo. Dziś to i kub vódki nikt dać nie chce (Wisła.XIII, 557). Na tem veselu byłam, jadłam, piłam, v gembie nie postało, a po brodzie leciało: i tak koniec vsyókiego (ib 559—560).

Na tem veselu i jam była, a co jedła co piła, to vysta i tego nie vidzieli, inie bedzieta słysyć. Taki koniec poviastki. A co? cy ładna? (ib. 562).

Taktéž končí povídka, která byla vytištěna již r. 1846: Dość, že na tem veselu i ja byłem, z młodą panną taiíčylem, jadłem i piłem až z brody kapalo, a v gebię nic mie postało. (Kolberg XIV. 268 č. 67.) Maličko změněno: Vkrótce odbylo się vesele, na którym jedli i pili, až po brodzie kapalo, a v gębie nic nie pozostało (Wisła VIII. 439 č. 3). I ja na tem veselu byłam, pivo piłam, po brodzie my leciało, v gębie nie postało (Chełchowski 103, II. 46, 90); na veselu byłam za druclme, miód piłam, po brodzie kapało, v gębie nic nie ostało (Federowski Lud . . .

I. 343).

Totéž bývá i po pohřební hostině: Odbyva się napřed spaniały pogřeb, potem svietne vesele, na którem všystkiego było hukiem i jadła i napoju tak že gościom až přez bradę ciekło, ale v gębie nie było. (Lud.

II. 53). Jinak, silně změněno: I zara jo roztargali i ja tamo j byłem i te babe, staro rupe (stará kráva) tyz vlókem (Chełchowski I. 166 č. 23).

Docela jednoduše končí kašubská povídka (Bronisch 57): A já byl též na té veselce. Žádost za odměnu je v polských pohádkách osamotnělá: I skońcyło się i basta, ja tam byłam, všystko opoviedziala com vtedy vidziala, a teraz za te gadkę nálezy się papki najadkę, miarkę vódki i rožek piva cobym dalej gavedzila (Federowski, Lud okolic Żarek I. 343).