Někdy bývá na konci jakási mravní sentence. Takto wiara zdobyła, piekło i pokute od niego vyzvala (Kolberg XIV. 124 č. 49) Spravdzily sie tedy v królu slova kobyly, že nie było i nie ma vdzieč-noáci na áviecie (ib. 236 o. 99). Bo, co zapredané, temu i kokoty nie pomogą (ib. 211 č. 47). Gdo kómu jame kope, sám clo néj vpadne (Malinovski I. 78, Pod. ib. II 217).

Jenom jednou našli jsme na konci povídky (z horního Slezska) celý verš, který ovšem nemá souvislosti s dějem: Želony keř, červonau vouma I łaski š božy polna | pauciř vlauz na studolą | vybliščaul ślepe jako čela | Paućer śleść — ńe ślazę | a jáu po ćą nie ńe połażą (ib. 115).

Ojedinělé je rýmované zakončení v těšínské povídce: I potem zrobili šumné veselé i napekli chleba ze ržy, a ty, coś to vykwádaw, v'encyj ńe vryj (= łżyj) (ib. I. 11).

Povídky bývají zakončeny zhusta rýmovaným říkadlem: I skoń-ěywa śe bájka, na pécu kuk'ewka. Eto rano vstane, to ją dostane. To juž je cawa (ib. II. 121. ib. 126).

Nej oblíbenější je zakončení: I máw pes dve džurki v nośe i skoń-čywo śe (ib. I. 10), dve džurké v nośe, skončilo śe (ib. II. 84), (Zbiór V. 227). Dźurka v nośe, skońcywa śe (ib. 156). Sám jestem áviadkiam tego; nareście było dvie dziurki v nosie i skońcyło sie. (Zbiór V. 214).

Dwie dziurki v nosie i skońcyło sie (Ciszewski Lud. roi. gor. 248, Lud. VI. 350, VII. 251).

Nejčastěji je řečeno prostě, že už je konec povídky: no i skońcyła śe bájka (Malinowski II. 22), i skońcuuo śe (ib. 205, Lud. XVII. 206 č. 12.1) Ciszewski Lud. roi. gor. 226, pod. Mater, antr. etnogr. XI. II. 47); to śe skóńcyuo (Malinovski II. 233), i na tem sie skóńcyuo (Cisz. Krakowiacy 100 č. 78, 205 č. 148, 268 c. 215, 285 č. 235, 314 č. 259), no i tak sie skóńcyuo (ib. 122 č. 92).

Ojediněle: juz nima viecy (Mater, antrop. etnogr. XI. 2. 33). I juz niéma dáli (Ciszewski, Krakow. 100 č. 79). I juz viecy nie viem (ib. 112 č. 87), i tuž jest končeno (Malinowski II. 20). Na to je juž końec (ib. I. 23, II. 60). Juž je końec (ib. 109). Toż juś teraz końec (ib. I. 57), i bywo po wšem (ib. 12), Ano i viecy nic (Ciszewski, Krakowiacy 317 č. 263.) Na tém koniec (ib. 246 č. 195, 312 č. 258). I koniec temu (ib. 108 č. 84). No, juz koniec (ib. 278), I koniec końcem (ib. 98 č. 76).

I koniec juz (ib. 67 c. 59). I juz koniec (ib. 85 č. 72). (Pod. ib. 139 •č. 101, Ghełchowski II 139). Koniec (Ciszewski, 140 č. 102, Malinow. II. 194). I koniec (Cisz. Krak. ib. 131 č. 95, 192 č. 140, 275 č. 224, Za-wiliński 21 c. 37, 45, 61, Malinowski II. 179, Kolberg XXI str. 205 č. 19a). Taj koniec (Lud. IX. 79). Zbiór VIII. 303, Zawiłiński Besk. 21, 45, 61, Mater. ant. etnogr. XI. 2. 20, 25 (no i kon.).

I juz (Ciszewski,Krakowiacy 77 č. 65). Častěji je zbožný konec: Amen (ib. 207 č. 150; Malinowski 5, 96, 119, 120). Amen, koniec, koruna i viniec, Kataryna Mimiec (Mater. Antropol. etnogr. III, 2, 231).

Příště dále.